Gloria.
Fons : Johannes V, 44Ecce.
Hic tributum meum ad ædificationem hujus ecclesiæ cathedralis Gloriæ confero. Nec petram angularem, nec clavem concamerationis confero, minime, sed claritatis simplicem splendorem, lumen, at spem habeo id non deformaturum esse hanc totam ædificationem, tam mirabilem et abhinc plus quam duo milia annorum inceptam, nam id cum amore patientiaque polivi, operi sæpe manum rursus admovens, quo hanc consequeretur dignitatem ut esset pars optima mei, in ipso momento quo dono delebar.
Itaque, Domine, quamvis hoc canticum Gloria de liberalitate bonitateque tua testimonium aliis hominibus perhibet, tibi, tibi soli scriptum est et te, te solum adloquitur.
Cum in tenebris obdormivissem, facem accendisti et per noctem me duxisti ut me faceres intelligere quæ portentosa mysteria ibi occultarentur, ea cogens ut revelarentur. Mihi ostendisti, in profundo essentiæ meæ involutum, peccatum originale, quod est adsentiri ut malum in me hæreat. Quam culpam quisque homo committit, a progenie in progenies, propter cupiditatem aut propter neglegentiam aut propter socordiam. Malo sua sponte adsentiri, primum in cogitatione, gradatim, dein e consuetudine, dein fortius, sed excipiens, et tandem, aliquando, cum portenta omnia devoraverint, plene et sine restrictionibus ullis adsentiri abysso. Jam, gratia tua, abyssi odorem expertus sum et ei est humanus odor meus.
Mihi ostendisti quantum manus meæ in oratione elevatæ manus homicidæ essent. Nam quicumque fratrem suum non amat, quicumque salvare carnificem suum non paratus est, jam homicida est. Qui fratrem suum non amat homicida est.
In me sentire oculos tuos qui conscientiam meam et cor meum scrutantur, in pudorem me mergit. In saxo peccatorum doloris, ubi homo pænitens stat, nullus sanctus satis fortis sit ut ibi stet.
Mihi ostendisti quanto cruore manus meæ perfusæ essent — et meo et tuo et hominum, fratrum meorum — quanta cogitationes meæ malis orbis terrarum addiderint. Mihi nudam animam meam ostendisti, et sensi eam incepisse fieri illorum portentorum. Jam olim limen meum transgressa sunt et domum meam ingressa sunt. Me cupiunt et eorum aviditas ira mea alitur, at, tamquam mors, nunquam satiantur.
Fletus et stridores dentium.
Tunc tibi supplicavi ut pro me proelium cum illis dimicares, nam nimis eis serviebam ut ipse cum eis pugnare possem. Quis alius quam tu veram potestatem pugnandi habet in profundo hominis? Nam tu solus adhuc hoc vastatum paradisum ingredi potes.
Mihi ostendisti iter, quo itur ad summum Horeb, rectum esse. Non flectitur ut aliquis facilius eo subeat, minime, sed ab immo ad summum rectilineum est, directum est nec fieri potest ut aliquis ibi aberret. Et hoc etiam majoris momenti est : si quis, dum montem ascendit, labitur et cadit, tunc recte cadit in abyssum qui speculum contrarium est hujus quod in vertice ei paratum est, nam abyssus cælum tam bene refringit quam perpaulum imaginem ejus reddit. More furis id intercipit. Et est similitudo directa inter genus mali ibi habitans et genus sanctitatis quod eum vocat, inter cælum ejus et nihilum ejus. Itaque, cum cadat, invenit quid sibi promissum sit. Et invenit te promissionis ejus auctorem esse.
In imo abysso eo duæ preces jacent, quarum quæque pro mortua habita est.
Quarum precum altera pro munere Abel est et altera pro munere Cain, ambæ submersæ in illius sanguine et in hujus ira. Itaque, cum animo submisso, in montis tui vertice, venio ut precem meam pro fratribus meis tibi adferam, eis qui in monte Garizim et eis qui in monte Hebal, eis qui in luce et eis qui in tenebris sunt. Venio ut tibi adferam spiritum meum cum in eo habitas, et spem meam cum in ea accenderis, et cor meum cum in id amore tuo concimur. Omnes eæ gazæ tuæ sunt et eas in me palpitantes ausculto ut possis in anima mea audire eos qui tecum non loquuntur. Homo orans sum pro miseris, homo orans pro eis qui solitarii patiuntur nec te cognoverunt, homo orans pro eis qui ignorantiam præferunt, homo orans pro mediocribus et pro imbecillis et pro pudibundis. Homo orans pro oblitis victimis, pro eis quæ propter injustitiam in noctem mergentur et a te abscedent. Homo orans pro mortuis quoque, pro eis quorum nomina deleta sunt, sed eos memini.
Et eis omnibus precis meæ est aquam invenire. Quam aquam spiritalem venio ad hauriendam ex te, ut in eos eam infundas. Et quanto magis pro eis oro, tanto magis in te sitim meam expleo. Et tali modo haurio aquas in gaudio de fontibus salvatoris.
Utinam lauderis propter liberalitatem tuam, qui omni spiritui Amen es.
Utinam lauderis propter bonitatem tuam, in spiritu et veritate.
Mihi ostendisti quomodo præsentia tua fons expressioque esset omnium generum pulchritudinis, quomodo gloria tua esset hoc quod in mundi pulchritudine splendet. Et mihi ostendisti quanta esset humana anima, et quamobrem propter eam solam, inter cetera maxime nos amares.
Sol animæ, pulchritudo valde radians almaque.
Ad imaginem Patris et ad imaginem Filii et ad imaginem Spiritus Sancti.
Cælum immensi et contrarium certum es infinito : nam plenitudo es. Coram te orare ineffabilis exsultatio est.
Hic animæ tamquam fontes sunt. Ut primum paulum elevantur, earum aquæ in cælum tuum fluunt et id cælum super te pluit. Fons es æstuum animæ humanæ, cujus preces spumam in litoribus tuis faciunt. Et es ille cuius infinita potentia lacrimas justi hominis videns recedit quia, cum sit ille in te et tu in illo, lacrimæ ejus in ore tuo effunduntur.
Itaque, denuo ex abysso exivi, trans silentium relinquens portenta quæ ibi obdormiverant. Quietus et tandem ego ipse eram, id est similis ortui meo, et cum voluntate tua ad nomen meum ducendum. Tranquillitate tua circumfluebar, fortitudine tua pedes mei sustinebantur.
In summa vertice, me collegi et te exspectavi, cum animo ad te attento. Tunc, gradatim, timor me invasit, et propter eum, te adesse scivi. Nam si ex pavore aliquis fugit minas videns, e timore autem ante majestatem genua ponit.
Ut te precarer, tacere neque ullum tibi dicere didici. Didici vocabula extrahere ex hoc quod sum neque ullum in anima mea servare nisi eam famem quæ ad te silenter clamat. Deinde aspexi illos propter quos ad te veni. Eos singulos aspexi. Testes fui impotens passionum et dolorum et egestatum eorum, et super singulos eorum anima mea flevit.
Tunc aqua mea in cælum tuum fluxit et, in diebus sapientiæ, lacrimæ meæ in ore tuo effundentur.
O Domine, leva, quæso, mihi dolorem gratia aliqua antequam anima mea defessa sit, et dignare eam gratiam infundere in eos pro quibus spiritum amisi. Et sic ei quos salvas splendere in tuo nomine possint.
Quia ubi est domus tua, ibi est beatitudo et justitia et bonum.
Et ubi est cor meum, ibi Jerusalem.
Scripta via Johannes.