De Tiberiadis papilionibus
Fons : Matthaeus XIV, 25-32Saepe memento mundi magiam.
Tiberiadis, in Galilaea, ad lacum sumus.
Quidam adest qui super aquam ferri videtur. Magia non est: duabus alis magnis e materia plastica purpureaque factis praeditus est. Attamen paulum doctus probabiliter est, quia applicare principia generalia aerodynamicæ ad volatum angeli facile non est.
Quicquid sit, hic homo occupatissimus est. Nos omnes scilicet in hac spongia quam civitatem vocamus et ea absorbemur occupatissimi sumus. Sed ille in quodam insolitissimo occupatus videtur. Nam ejus volatus lentissimus est et praesertim proxime aquae superficiem se movet.
Certe scire potes eum aliquid quaerere, sed re vera investagori similis non videtur: nec lentem nec chartam geographicam ad se ducendum habet.
Nisi in cordis loco, ubi ingentem lentem videre potes, duos focos habentem, quae ad pulmonum rythmum dilatatur ac contrahitur.
O Deus meus, quantus dolor...
Exspectationem tuam non amplius suspendo, nam ego scio quid ille quaerat.
Illic quaerit in aquae superficie pedis vestigium quod, circiter duo milia annos antea, alius homo quidam reliquisset.
Vere, simplex opus ibi non facit! Cogita paulum quantae naves piscatoresque illac postea transierint. Cogita qui venti, quae procellae per illa viginti saecula aquae eius superficiem rugaverint et erugaverint. Quae cum ita sint, non facile est vestigium simpliciter impressum reperire.
Sed hic homo clare novit non aquam ejus memoriam servavisse. Hæc est ratio cur magna lens duo focos habens in cordis eius loco sit.
Itaque sicut tu, de mundi magia cogitat.
Aliquid in eo simplici animæ simile est. Aliquid aliquantulum grave neque vivissimi. Res quaedam quam in se gerit et ea huius lacus superficiei similis est. Nulla vestigii nota, nullum signum, sensus tantum quod si quid fieri posse debeat, id non posse nisi cum superficiei tremore coniungi.
Alas suas e materia plastica purpureaque factas expandere vellet, et paululum huius potentiæ quam in se sentit experiri, sed simul scit vanum esse a mundo rem sperare cui non confunditur. Vanus papilio qui de tempore nihil novit nisi hoc quod eius imaginem torquet, ecce incipit se perdere. Iam nescit utrum inveniat, iam nescit utrum consentaneum sit talem rem quærere, tam fluxam quam vestigium solum in aqua, cum de se ipso nihil nisi finem, angustias, solitudinem sciat.
Quasi in eius intimo tormento dolor primus gradus esset.
Deus meus, quam minusculi sumus ut in tam parvo mundo nobis derelicti videamur.
Deinde tempus advenit quo aquæ superficies perfecte plana est, sine ullis rugarum illarum quae tempore in rerum superficie inciduntur. Hoc est quoddam momentum mundi magiæ. Hoc est momentum rarissimum, ex iis quæ nobis veram altitudinis rerum mensuram et nostræ parvitatis præbent, sed etiam amplitudinis huius spei qua res animantur.
In aquæ superficie, homo alas suas purpureas expandit, cernit, ut iam scis, raram rem: nullus est repercussus. Imaginem suam in Aqua non videt.
Hoc bene lege, haec est ratio quam grammatica solita non permittit: imaginem suam in Aqua reflecti non videt.
Putat fortasse aliquid eventurum esse, momento magico nihil nisi facinus magicum perfici posse. Sed fallitur. Hoc quod re vera ille est etiam minus est quam quod cogitatione fingit. Nihil aliud videbit. Non videbit vestigium Sancti qui super aquam ambulabat. Iam cursus solitus resumptus est, gaviae super eum volitant, levis aura superficiem conspectus eius corrugat.
Aliquid modo didicit: una tantum ratio maior quam homo in eo vivere potest. Una res in hominis anima plus quam humana esse potest.
Hæc res est eius desperatio. Hæc res est sensus sui nihili.
In vacuo homo et Deus vano osculo coniunguntur. Quomodo aliter fieri poterat? Verene credebas infinitum vanitati nostræ accommodari potuisse?
Domum redibit. Alas suas e purpureo plastico complicabit. Aliam occasionem exspectabit.
Tunc caput tollit ut videat ubi ripa sit.
Paulo longius, fere in medio lacu, hominem ad se venientem videt.
Brevi momento miratur hunc hominem super aquas ambulare posse.
Infinitum non plus spatii occupat quam unius secundi.
Cor eius laceratur, anima eius corrugatur. Moriturus est.
Iam fundum lacus attingit.
Et in ultimo momento osculum accipit.
Fatum nostrum est id reddere et antequam nobis detur.
Tu es ille homo cum alis e materia plastica purpureaque factis.
Scripta via Matthaeus.